داروسازی، تنها یک رشته دانشگاهی نیست؛ یک رسالت علمی، اخلاقی و انسانی است. داروساز، حلقه پیوند میان علم و درمان است؛ کسی که با تکیه بر دانش داروشناسی، فیزیولوژی و پاتوفیزیولوژی، مسیر درمان بیماران را ایمن‌تر و مؤثرتر می‌سازد.
حقیقت این است که نقش داروساز در نظام سلامت، بسیار فراتر از تحویل دارو به بیمار است. داروساز با تحلیل دقیق وضعیت بیمار، بررسی تداخلات دارویی و مشاوره تخصصی، سهمی بنیادین در بهینه‌سازی درمان دارد. در بیمارستان، داروساز بالینی عضوی از تیم درمان است و در کنار پزشک و پرستار، ضامن ایمنی دارودرمانی بیماران است.
از سوی دیگر، صنایع دارویی نیز به حضور فعال داروسازان متعهد و متخصص وابسته‌اند. در بخش‌های تحقیق و توسعه (R&D)، کنترل و تضمین کیفیت، ثبت و امور مقررات دارویی، و همچنین تولید و مدیریت خطوط صنعتی، داروساز نقشی بی‌بدیل دارد. همین تخصص و دقت است که باعث می‌شود محصولات دارویی کشور با استانداردهای بین‌المللی تولید شوند و توان رقابت در بازارهای منطقه‌ای و جهانی را داشته باشند.
داروسازان علاوه بر فعالیت‌های صنعتی و بالینی، می‌توانند در حوزه‌های سیاست‌گذاری، آموزش و پژوهش نیز نقش‌آفرینی کنند. حضور در سازمان‌های نظارتی، وزارت بهداشت، دانشگاه‌ها و نهادهای علمی، بستری است برای ارتقای سلامت جامعه و بهبود کیفیت خدمات دارویی.
نکته‌ای که شاید کمتر به آن توجه می‌شود، مسیرهای تحصیلی پس از پایان دوره دکترای عمومی داروسازی است. امروز داروسازان می‌توانند وارد مقاطع تخصصی و فوق‌تخصصی شوند و در شاخه‌هایی مانند داروسازی بالینی، سم‌شناسی، فارماکولوژی، فارماکوگنوزی، فناوری دارویی و شیمی دارویی ادامه تحصیل دهند. این مسیرها نه تنها موجب ارتقای علمی فرد می‌شود، بلکه در نهایت به رشد و تحول نظام سلامت کشور کمک می‌کند.
از نگاه من، آینده داروسازی متعلق به نسلی از داروسازان است که علم را با تعهد، و دانش را با اخلاق حرفه‌ای می‌آمیزند. نسلی که در کنار تخصص، نگاه انسانی به بیمار دارد و با حضورش در عرصه درمان، صنعت و آموزش، نام «داروساز ایرانی» را در سطح ملی و بین‌المللی سربلند نگه می‌دارد.